22 September 2022
Het is zwaar. Dat hoor je nooit. "Slecht" mag niet het antwoord zijn als iemand vraagt hoe het gaat. "Druk" hoor je te zeggen, als understatement. Of "goed", een ontkenning. Of murmel wat en stel een wedervraag, om maar af te leiden. Want dat is wat we doen. Dat is wat ik doe althans -of deed?
Ik maak me klein, trek me terug en doe alsof ALLES wat ik voel niet bestaat 🎵lalalalalalalala🎵 Ik ontken wat mijn aandacht vraagt met de onderdrukkende superkracht van een bulldozer. Skip, play, gooooooooo!! Ik stap over mezelf heen -dit toegeven is al een stap, hè mensen...
Oude overlevingsmechanismen. Beschermingsmuren. Onzekerheidsmallen. "Kijk-mij-nou-de-controle-ownen"-maskers. In mijn comfort zone creëer ik afstand. Tussen mij en mijn gevoel, mij en het leven, mij en de mensen van wie ik het allermeeste houd. Ik acteer Vera. Ze is zo leuk dat het verslavend is haar te spelen. Ik ben er wel, maar ben er niet -herkenbaar?
Voor even waan ik me als winnaar onaantastbaar, totdat ik me plots verloren voel (-durf je dit óók te herkennen?) Van het ene op het andere moment ervaar ik niets meer. Ik voel niet meer. Leeg. Kapot. Gebroken. Moegestreden. Op. PIJN. Niemand is zo hard voor mij als... ik. De strijd die ik met mezelf voer is eindeloos, uitzichtloos, nutteloos. Van mezelf kan ik niet winnen, of verliezen. Ik kan mezelf slechts ZIJN.
Ik hoef me niet te bewijzen, want ik ben al goed genoeg. Oja. Ik hoef niet weg van hier, want ik sta al op de juiste plek. Oja. Ik hoef niet NU te veranderen, want alles waar ik naar verlang bén ik al. Oja!
Soms lijkt het of ik oorlog voer om te leren wat vrede is. Angst vraagt geen verharding. Angst vraagt liefde. Zelfliefde. Liefhebben van precies die delen die ik het hardst onderdruk. Een onbewust afgewezen stukje mij dat omarmd mag worden.
Ik kan met de dag meer aan, omdat ik leer wat loslaten is. Draagkracht. Ik verwierp mezelf, mijn lichaam, dit leven. Het enige wat nodig is, is voelen. Voelen. Voelen. Voelen en... toelaten wat wil ontstaan.
Nee, ik sta niet alleen. Want met het toelaten van emoties, kan ik plots ook mensen toelaten. Ik leer dat liefde mag stromen. Twee kanten op. Ontelbare vormen in.
Ik open. Ik ontdek wat in mij besloten ligt. Ik stel me open. Ik laat me zien. Aanwezigheid, oja. Mij-zijn. Ik mag ruimte innemen. Ik mag bestaan. Ik mag er zijn. Tranen van geluk en verdriet. Onderdrukte overvloed. Overgave. Ontlading. Ontspanning. Het is goed zo, precies juist zo. Dankjewel alles en ie-de-reen.
Het is zwaar om alles wat ik voel te voelen. Er is veel om te ver-werken, te verbinden en vertrouwen. Angst-kramp-pijn was de heenweg; pijn-kramp-angst is het pad terug en daarmee vooruit. Er is verleden dat aan me trekt en een toekomst die me over het randje van mijn eigen moed duwt. Vooruit. Altijd één keer vaker opstaan dan vallen.
Ik kom er wel. Het is zwaar, maar ik kom er wel. Onee.
Ik ben er al.
Dit is precies waar ik mág zijn. In liefde mag ALLES bestaan.
Kijk eens door mijn roze zonnebril♡
Reactie plaatsen
Reacties