98. Laat ik het toe? | Hoe ik er Insta

✍Dagboekfragment, ongecensureerd:
“Toen ik uit de revalidatie kwam, zei ik steeds ‘mentaal gaat het goed; fysiek gaat het slecht’. Dat geloofde ik ook echt. Ik dacht dat die twee los van elkaar kunnen bestaan. De laatste dagen hoor ik mezelf telkens herhalen: ‘fysiek gaat het de goede kant op. Mentaal, emotioneel, ja, en energetisch, tja spiritueel is er nogal veel te… voelen. Maar ik red me wel, hoor!’ Dezelfde valkuil. Nu aan de andere kant van de afgrond. Opkrabbelend met een lichaam dat zó graag wil. Fietsverlangen. Looplust. Levenslust, hè. Ik wíl, ik wíl, ik wíl. Prinsesje Petronella is er niets bij. Ik loop -letterlijk- mezelf voorbij. (Alwéé-héér? Ja. Alweer.) O, ik val in de herhaling. Ik trap in de val van mijn eigen enthousiasme. Zonder wilskracht was ik nooit zover gekomen (thank me!), zonder daadkracht was ik nooit opgestaan, maar zonder kwetsbaarheid zal ik niet durven stilstaan. Ik ren weer eens weg voor mezelf, door te streven dáár te leven. Ik zoek angstvallig vrijheid. Ik houd me krampachtig vast aan verbondenheid. Ik sta alert AAN om vertrouwen niet te verliezen. Meid, meid, meid, calm your tits. Ik ben al heel, perfect en vitaal. Ik ben precies waar ik mag zijn. Ik sta al in mijn kracht, ook al denk ik nog van niet. Voel maar. Voel maar… voel... maar… dat. hier. nu. Dit is het. Het breekpunt waar ik zo naar verlangde ís. Ware transformatie. Ik voel me kapot, gebroken; ik bén HEEL. Dat is de waarheid, hoe de werkelijkheid zich ook ervaren laat. Ja, lang was mijn identiteit die van een strijder, een vechter. Ik bouwde het hele verhaaltje Vera daaromheen. Maar wat als het leven nu van me vraagt dat nieuwe vasthouden aan wie ik denk te zijn óók los te laten? Dat ik uit mijn wens vrij te zijn -vól van leven- nu wordt uitgedaagd of ik de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken écht aankan? Ik weet dat ik het aankan. Nu is het zaak te voelen, écht te voelen, door-voelen. Ik ben al vrij. Ik ben veilig. Ik ben verbonden. Ik ben heel. Ik ben al. Alles wat ik ooit wenste is hier, nu. De vraag is: laat ik het toe?”