Stel: je wilt rijst.
Je loopt naar de winkel en koopt rijst.
Eenmaal thuis stop je je rijst in een bakje. Je neemt een hap. Het is knetterhard.
Je wacht. Zoals je op groene bananen wacht tot ze geel worden.
Je neemt een tweede hap. Geen verbetering.
Je loopt naar de oven, zet hem aan en legt je rijst erin.
Je wacht. Zoals je op rauwe eieren kunt wachten tot ze stollen.
Je neemt een derde hap. Geen verbetering.
Je frituurt je rijst, neemt een vierde hap, geen verbetering.
Je roostert je rijst, neemt een vijfde hap, geen verbetering.
Je bakt je rijst, neemt een zesde hap, geen verbetering.
Je barbecuet je rijst, neemt een zevende hap, geen verbetering.
Je grilt je rijst, neemt een achtste hap, geen verbetering.
Wanhopig loop je naar je kookplaat. Je zet water op en wacht tot het kookt, gooit je rijst erin. Ten einde raad schep je na een halve minuut wat uit de pan. Je vervloekt de wereld: je rijst is nóg niet te eten. Hoe doen mensen dit?! Zwaar teleurgesteld in het leven en jezelf besluit je dat een winterslaap nu de beste oplossing is.
Een poos later is jouw tijd gekomen; tijd om te ontwaken. Je eerste gedachte? 'Die *** rijst!' Je loopt kribbig naar de keuken.
Daar staat je pan. Schijnbaar onaangeraakt. Toch veranderd. De nawarmte van je elektrisch kookplaatje heeft het water doen verdampen en de rijst laten garen.
Er staat een pan droge rijst voor je. Gaar en klaar om op te eten.
Je hebt nog nooit zulke lekkere rijst gegeten.
Niet omdat de rijst de beste rijst ooit is, maar omdat je -helemaal zelf- hebt ontdekt hoe je hem moet bereiden. Omdat je vertrouwen koesterde, de tijd nam en afstand kon nemen om te komen waar je van tevoren nog niets wist dat het bestond
Voor alles is een oplossing. Het leven komt zoals het komt. Je mag vertrouwen koesteren, jezelf de tijd gunnen en bijtijds afstand nemen om te laten ontstaan wat de ruimte nodig heeft.
Stel: je wilt rijst. Dan bereid je dat.
Stel: je wilt een waardevol leven. Dan bereik je dat.