Nachtpost

Gepubliceerd op 15 april 2019 om 10:04
Een nachtelijke brief van mijn binnenkant aan mijn buitenkant,
van mijn slaaphoofd aan het pijnlijk lichaam dat me wakker houdt,
van wie ik ben naar de (on)mogelijkheden waarmee ik te dealen heb:

Pssst

Lief lichaam

Luister eens

Kom es uit je schulp

Ik wil je een geheimpje vertellen

Tussen ons

Niemand mag het horen

Mondje dicht

 

Het is niet moeilijk

Of ingewikkeld

Misschien niet eens nieuw

Maar weet je

Ik zou zo graag

-een dagje maar, hè,

Veeleisend word ik niet meteen-

Maar ik zou zo graag

Alsof het gewoon is

Voor even

Weer even

Zonder pijn

En moe

En al die zooi

Kunnen wat in mijn dromen nog gewoon kan

 

Op m'n eigen benen staan

Dansen zonder zwaartekracht

Koken, fietsen, sporten, zitten, poetsen, werken, winkelen, passen binnen kaders

Mijn verwachtingen, zo groots

Dat met wilskracht alles kan

Zonder steeds te hoeven wachten

Op zoekgeraakte krachten

Mijn kunnen, zo breed

Dat alles open ligt

Ik ben een dromer

Wij dromen

Weet je nog?

 

Psssstt

Lief lichaam

Luister je nog?

Laat me mezelf zijn

Voor een keertje

Laat me een dromer zijn

Die dromer van vroeger zijn

Dromen vergaan niet

Mijn honger verstilt niet

Naar groei

Naar bloei

 

Ik broei

Broei jij

Pleazzzzz

Met mij

Mee?

 

Nu?

 

Te laat bestaat niet

Toch kunnen we maar beter vroeg genoeg beginnen