Ziezo, mijn visionboard hangt. De betekenisvolle plaatjes, woorden, tekeningen en andere knipsels maken me daadkrachtig. Ha-haaa, hier ben ik! In staat mezelf te verrassen. Ik voel me trots.
Toen ik anderhalf jaar geleden Alice in Wonderland las, herkende ik me direct in Alice’ val in het konijnenhol. Haar val is mijn dal!
Mijn lichaam, de pijn, krachteloosheid en vermoeidheid; alles zat najaar 2017 in een neerwaartse spiraal. Een terugval waar ik niet tegenop kon vechten. Het afbouwen van afstudeerplannen, uiteindelijk helemaal stoppen met Docent Theater en een sterk verslechterde conditie tot gevolg.
Hoe sterk ik mentaal ook ben -en die 7.5 jaar daarvoor geweest was-; ik ging zó hard over de grenzen van mijn zieke lichaam dat ik het contact met mezelf compleet verloor. ‘Rust roest, tanden op elkaar en dooooooorrrrr!’ (bij voorkeur uit te spreken met de schwung van Matthijs van Nieuwkerk).
Ik had geleerd dat weerstand bieden sterk is en luisteren naar de taal van mijn lichaam zwak.
Zoals Alice haar val in het konijnenhol veraangenaamt met tal van afleidingen, maakte ik het beste van mijn fysieke terugval. Het ontdekken van nieuwe hobby’s bijvoorbeeld of mooie vriendschappen verdiepen, genieten van de zon, inspiratie opdoen tijdens het luisteren van prachtpodcasts en ga zo maar door. Ik heb me nooit verveeld, altijd vertrouwd dat het goed zou komen, op welke manier dan ook.
Een lichaam kan immers niet blijven vallen. Op den duur is het diepste punt bereikt.
In mijn meest bange gedachtes zou mijn dieptepunt een vroege dood zijn. Wat wil je ook, met al die onverklaarbare pijn in mijn lijf?
In mijn meest hoopvolle dromen zag het einde eruit als een nieuw begin. Een beeld dat veel beter past bij wie ik vanbinnen ben. Ik had een vage voorstelling voor ogen; iets met nieuw ontdekte talenten, nieuwe creatieve uitdagingen en een nieuw project waar ik mijn steentje aan zou kunnen bijdragen.
Ik ben gevallen.
Het vage beeld krijgt steeds meer contouren: vriendschap, acceptatie en durven dromen vormen de basis van mijn nieuwe leven. Eerlijk delen wat er in me omgaat, op authentieke wijze. De pijn, vermoeidheid en krachteloosheid gaan niet weg -die blijven ‘gezellig’ bij me- en noemen we voortaan fibromyalgie.
De put heeft een bodem. En daar sta ik nu, met rollator, sterker dan ooit.
Vastberaden ben ik, om op zoek te gaan naar nieuwe deurtjes. Hoe klein of groot ze ook moge zijn. Met toverdrankjes -gebrouwen van positiviteit, vertrouwen en liefde- zal ik er net zolang aan morrelen tot ik nieuwe wegen vind.
Ik zal de wereld laten zien hoe onzichtbaar chronisch ziek-zijn je leven op zijn kop kan zetten èn hoe ongelooflijk inspirerend dat kan zijn. Als je je ervoor durft open te stellen.
Welkom in Wonderland!