Mijn Koningsdag was vermoedelijk nooit zo kleinburgerlijk als dit jaar. Wijlen mijn oma -trouw abonnee van twee koningshuisbladen- zou trots op me zijn. Vandaag volgde ik de verjaardagsvisite van Willem-Alexander&co aan Amersfoort namelijk op de voet.
Te murw om op te staan, vormden radio en teevee mijn toegang tot het oranjefeest. De vrolijk wapperende vermiljoen-wit-blauwe vlag op het grote gebouw verderop en het kroontje op mijn teddybeer droegen bij aan de feestvreugde. Evenals het bakje oranje pasta dat op het menu stond. Hoezee, hoezee, ik doe mee!
Terwijl ik het koningspaar met hun dochters en een gevolg van prinsen en prinsessen door het stralende Amersfoort zie lopen, vraag ik me af welke beelden te zien zouden zijn wanneer één van hen een lichaam had als dat van mij.
Opeens zie ik voor me hoe Amalia rondrijd in een oranje scootmobiel. Een koninklijke karretje uiteraard, inclusief AA-nummerbord. Gouden kroontje op de hoofdsteun. Vorstelijk vlaggetje in de paraplubak. De Prinses van Oranje-Nassau vrolijk toeterend naar het publiek. De show stelend met killerheels waar ze zodoende toch niet op hoeft te staan. En dat er dan een front camera op haar dashboard wordt bevestigd, zodat je rechtstreeks meekrijgt hoe het feestgedruis er voor haar uitziet. Voor een invalide vrouw, dus.
Zou de Prinses der Nederlanden zichtbaar blijven? Mogen uitgroeien tot een voorbeeld voor alle mensen met een (fysiek) obstakel? Kunnen inspireren tot een toegankelijke, inclusieve samenleving waar plaats is voor iedereen? Of zou ze even hard voor erkenning moet knokken als ik? Dezelfde strijd om serieus genomen te worden.
Hoewel ik mijn lichamelijke beperkingen aan niemand gun, voelt dit gedachte-experiment verhelderend. Veel waarschijnlijker dan mijn ruimdenkende fantasieën acht ik namelijk de kans dat de prinses uit bescherming uit de media zou worden gehouden. Op ziek-zijn rust immers een taboe. Zeker wanneer het onzichtbaar is. Onverklaarbaar bovendien. ‘Zieke’ mensen zijn anders. En anders is raarrrrrr.
In aanloop naar Koningsdag zag ik in het huis-aan-huiskrantje een enthousiaste aankondiging van feestelijke activiteiten. Kleedjesmarkt, muzikale optredens, je kent het wel. Naast het artikel stond een plattegrondje afgedrukt van de verschillende festivalterreinen. Plus toiletlocaties. Superhandig! Ik telde dertien blauwe rondjes met een mannetje erin. Op drie plaatsen werd hij vergezeld door een vrouwtje. Het ‘invalide’-icoontje ontbrak. Los van mijn tegenstribbelende lichaam; op deze nationale feestdag was niet eens plaats voor mij(n rolstoel/scootmobiel).
Dat is wat ik bedoel met zichtbaarheid voor onzichtbaar ziek-zijn. Mensen met een fysieke uitdaging zijn weliswaar anders, maar ook 'anders' mag er gewoon zijn.