Het is een mooie winterdag. De zon schijnt bescheiden en ik maak werk van één van mijn goede voornemens: vaker op pad met de Puma, de frisse lucht in.
‘Goedemorgen weer!’, roept de mevrouw van de biologisch-dynamische speciaalzaak uitnodigend, terwijl ze de zware winkeldeur voor me opengooit.
‘Hallo!', zeg ik vrolijk, dankbaar voor haar hulp ’Zeg, vraagje… *wijzend op de rugtas die achter mijn elektrische rolstoel hangt* ...achterin zitten twee eierdoosjes. Kunnen jullie hier iets mee? Want ik vind het zonde om ze weg te doen. Ik kan ze ook aan een boer geven? Of...‘
‘-Heel graag! Wij moeten de bakjes inkopen, dus JA: we willen ze zeker graag terug!’
‘Hè, inkopen?’
‘Ja, wij betalen ervoor. Dus hoe meer mensen eraan denken hun eierdoosje terug te brengen -zoals jij nu doet-, hoe minder kosten wij hoeven maken.’
Ik, na een interne error: ‘Maar… dan moet je erom VRAGEN. Als je iets wilt, moet je het dui-de-lijk maken.’
De vrouw lacht. Ik lach. Het is even stil.
‘Ja, als je iets wilt, dan moet je erom vragen. Dat leer je wel met zo’n rolstoel.’
‘Je... Je hebt gelijk, ik maak direct het bordje!’
Terwijl ik door de winkel rijd, wordt een krijtbordje beschreven en zodra ik aankom bij de eieren staat het er al netjes bij. Klaar om extra kosten èn verspilling tegen te gaan.
Blijkt die rolstoel spontaan een bron van inzicht,
zomaar op een doordeweekse dinsdagmorgen!