Een lange blog, recht vanuit mijn hart. Dit is deel 3.
= Wat ik loslaat, krijgt ruimte =
Na veel ups en vooral downs keerde de verhalenverteller in mij terug. Met mijn eigen verhaal, mijn pijnverhaal. Mijn podium werd mijn pen. Dat mag gezien worden. Hier en ver daarbuiten.
OEFENING 3 - Mijn realistische pijnverhaal
Zodra je effen stof goed bekijkt, zie je al gauw dat die is opgebouwd uit meerdere draden. Kijk je beter, dan zie je dat de draden verweven zijn in een samenspel van kleuren. Kijk je op je best, dan zie je dat elke draad apart verdraaid is uit dunner garen.
Meerdere kleuren, meerdere structuren, meerdere patroneren. Hoe meer wit, hoe lichter. Hoe meer zwart, hoe donkerder. Kleur maakt een intenser eindresultaat. Net als het leven.
Zoals stof is opgebouwd uit draden, zo is een pijnverhaal opgebouwd uit gebeurtenissen. Zoals draden op oneindig veel manieren in oneindig veel patronen geweven kunnen worden, kun je gebeurtenissen met oneindig veel nuances in oneindig veel volgordes plaatsen. Het formaat is een gegeven: ik besta. Op mijn invulling heb ik wel degelijk invloed. Stof zal hoogstens nog verkleuren in de zon of vervagen in de regen.
Het verleden ligt vast. De draden, de kleuren, de patronen: samen vertellen ze mijn unieke verhaal. Mijn verhaal tot nu toe.
Eén moment staat aanhoudend vrij: dat is nu. Dat is waar mijn weefgetouw open eindjes laat zien. Het verdere verloop bepaal ik immers zelf. Ik -en niemand anders- kan dit moment benutten om zelfgekozen draden in zelfgekozen kleuren in zelfgekozen patronen door mijn basis te vlechten. Soms zal ik losse eindjes aan elkaar moeten knopen. Soms zal ik door het oog van de naald kruipen. Vaak geniet ik bewust.
Het staat me vrij mijn verhaal op mijn manier vorm te geven. Met alle openheid die in me zit. Steeds opnieuw, steeds opnieuw.
Kortgeleden besefte ik dat het verwerken van trauma's (klein, groot, recent en langer geleden) voor mij neerkomt op het doorleven van vier reuzenstappen:
- Verwerken van wat is gebeurd
- Verwerken dat wat is gebeurd
- Verwerken van mijn rol in dat wat is gebeurd
- Bewust vormgeven van de rol die ik geef aan dat wat is gebeurd
Mijn negatieve pijnverhaal is realiteit. Mijn positieve pijnverhaal idem dito. Beide zijn manieren om gebeurtenissen in mijn leven te bezien. Waarheid op hun eigen wijze.
In de eerste versie positioneer ik mezelf als slachtoffer, in een stortvloed van woorden en met een hoop bombarie, in onmacht over een binnen- en buitenwereld die oneerlijk afsteekt tegenover "normaal". In de tweede versie heb ik weinig woorden nodig om uitdrukking te geven aan persoonlijke groei, in relatie tot niemand minder dan ikzelf. Met mijn weinige energie kies ik liever voor licht dan voor duisternis. Echter, zonder nacht geen dag. Zonder dal geen piek. Zonder pijn geen genieten. Voor vruchtbare grond is zon nodig, evenals regen. Doorleven is van essentieel belang.
Mijn basis blijft gelijk; de manier waarop ik mijn licht laat schijnen is radicaal veranderd. Het "negatieve" kan ik dan ook niet langer als iets slechts bezien.
In het afgelopen decennium heb ik ongelooflijk veel geluk gehad. Ik denk aan ouders die geloofden in wat hun dochter ervoer, mijn lieve kinderarts, geduldige eerste psycholoog, vrienden die leerden wat steun betekent, behandelaars die het beste met me voor hadden, naar mogelijkheden zoekende therapeuten, een open mentor, docent filosofie en leerlingbegeleidsters die met aandacht zagen wie ik vanbinnen allang was, nieuwe vrienden die dwars door me heen prikten, een alles veranderende revalidatie op exact het goede moment, toevallige passanten die op het goede moment het goede zeiden, ongelooflijke klapharken die met hun botheid mijn vuur ontstoken, uren en uren podcasts die me leerden wat leven is, nog meer vrienden die me leerden wat vertrouwen in de basis betekent en mijn eigen rotsvaste doorzettingsvermogen.
Mijn pijnverhaal is een verhaal over lijden dat leiden werd, over moet dat moed werd, over een meisje dat vrouw werd.
Ik ben Vera, geweven uit oneindig veel draden in de rijkste kleuren, de meest barre structuren en ingewikkeldste patronen. Kijk je op je best? Dan zie je Veerkracht.
Mijn verhaal.
Het deed stof opwaaien. Stof tot nadenken.
Hoe voelt het om dit geschreven te hebben?
Bevrijdend.