Rock'n rollator Leo, 'Ja, maar...'-Jip de rolstoel en Noeste Noa de scootmobiel maken van mijn eenpersoonshuishouden een ware familie. Door hun letterlijke steun kan ik naar buiten, kleine eindjes lopen en mijn dagelijkse dingetjes doen. Natuurlijk was het confronterend 'bejaardenapparaten' toe te laten, maar sinds ik mezelf deze hulpmiddelen gun, brachten ze niets dan goeds. Leo, Jip en Noa blijken niets af te doen aan wie ik ben en geven zelfs mogelijkheden (terug) die mijn wereld vergroten!
Een kleine kennismaking met de racemonsters waar ik zo dankbaar voor ben:
- Rock'n Rollator Leo
'Iedereen komt als je Leo roept!' Leo is een allemansvriend met een eigen willetje. Deze lichtgewicht gaat het liefst op avontuur. Vergeet je hem op de rem te zetten, dan stuift hij vliegensvlug bij je vandaan. Echter, eenmaal getemd, is dit racemonstertje best aandoenlijk. Zo blijkt hij geweldig bereidwillig spullen te dragen in zijn handige mandje. Laptop, voedsel, boeken; met een rollator heb je geen tas meer nodig. Een heerlijke steun om dagelijks achter de lopen, zittend op te trippelen of kokkerellen. Topper!
- 'Ja, maar...' - Jip
Jip vind het leven nogal... euhm... spannend. Deze rolstoel piept en kraakt bij ieder taludje. Het liefst gaat hij achterstevoren door het leven; met de stevige wielen en het zwaartepunt voorop vooruit. Maar dat kan natuurlijk niet. Gevaar moet -hoe spannend ook- recht in de ogen worden aangekeken.
Jip vindt het lastig de controle los te laten en springt nog weleens spontaan op de rem (dit kan ermee te maken hebben dat hij als geen ander weet hoe het is gelanceerd te worden bij stoeprandbotsingen). Gelukkig laat deze rammelkast de teugels steeds verder vieren en blijken rolstoelduwers -soms- best te vertrouwen. Zeker als ze hem verwennen met warme dekentjes en zachte kussentjes. Hoe gevoelig ook; Jip redt het wel, op zijn eigen tijd.
- Noeste Noa
Deze stoïcijnse scootmobiel is voor niemand bang en laat zich van niets van de wijs brengen. De tijd, temperatuur, afgelegde afstand; alles houdt ze bij. Noa gaat waar ze gaan wil, hoe onbegaanbaar ook. Drassige veldjes, stoepranden, plassen, gekke ophoginkjes; deze scheurbak ragt er dwars doorheen. Het liefst met iets teveel kracht. Niet omdat het moet, maar -gewoon- omdat het kan.Hoewel de besturing knap lastig blijkt (hoezo zit het knopje vooruit achterop? waarom loopt iedere poging tot remmen uit op patsboem stilstaan?), is claxonneren puur genieten. Evenals de spontaan oplichtende remlichten, als ware Noa Brum himself. Een nog te temmen bolide waar ik zeker vriendschap mee wil sluiten.
Dus mocht je mijn 'familieleden' en mij zien rondrijden: doe toeteren dan! Die aanmoediging geeft ons kracht!♡
Kleine note voor de lezer: mijn geweldige mintgroene douchestoel heb ik in dezen buiten beschouwing gelaten. Ondanks zijn lief knikkende knietjes en handige gaatjes -perfect om leger wordende shampooflessen ondersteboven in op te hangen- voelt het toch wat vreemd om te zeggen dat ik weer lekker op [noem een naam, laten we zeggen: Barrie] heb gedoucht. Nietwaar?