'Stel dat alles kan en mag, wat zou je dan willen?'
Absoluut mijn lievelingsvraag. Eenmaal hardop uitgesproken wat je ten diepste verlangt, blijkt vaak vèèl meer mogelijk dan je aanvankelijk bevroeden kon.
Onlangs klikte ik wat rond op Marktplaats. Een stilleven van Jan Davidsz de Heem trok mijn aandacht. €12.50 vroeg de verkoopster. Ik reageerde. De prijs bleek ononderhandelbaar. Iedere rommelmarkt was ik de lijst voorbij gelopen, maar die ochtend -dat moment- voelde ik feilloos: doen! Hoe en wat en waarom wist ik niet; dat ik deze koop moest sluiten des te zekerder. Dus ging ik akkoord.
Niet veel later bracht de verkoopster haar lijst enthousiast langs: 'als ik je zo kan helpen, prachtig toch? Kleine moeite!’, riep ze blij. We raakten aan de praat. Over obstakels (wijzend op mijn rollator), maar vooral over positiviteit en dat uitstralen. ’Wie goed doet, goed ontmoet.’ Ik vertelde dat lang niet iedereen zo vanzelfsprekend meedenkend is als zij, dat het uiten van dankbaarheid daarom belangrijk voor me is.
Al snel blijkt de vrouw nog geen vijftien stappen van mijn voordeur te werken, bij het sociaal wijkteam: 'Wij lossen problemen op. Alles wat je maar verzinnen kunt.' Om daar, vlak voor het dichtslaan van de deur, beslist aan toe te voegen:‘Dus als je hulp nodig hebt: appen, hè! Samen zoeken we naar mogelijkheden!' Ik ben beduusd.
Oplossingen, zo dichtbij?
Dromen en drempels vliegen als vanzelf mijn pen uit, het papier op. Misschien kan iemand me helpen de scootmobiel te pakken? Zodat ik weer alleen naar buiten kan! Of een stopcontact dichterbij huis fixen? Zou iemand boodschappen voor me willen doen? Of af en toe een praktisch klusje buitenshuis regelen? Eindelijk dat nieuwe matras zonder kuil kopen bijvoorbeeld?! En wauw, stel dat iemand standaard eten voor me kookt? Misschien zelfs helpt mijn ideeënstroom tot een echt boek te laten komen? Zodat ik anderen kan inspireren, dat wat ik het liefste doe!
'Ik zou weer aan een toekomst willen kunnen bouwen vanuit mijn talenten', schrijf ik zonder na te denken in het schrift dat voor me ligt.
Vandaag, twee weken later, wandelt een vrolijk stel sociaal werkers mijn leven binnen. Op het balkon valt ‘ie dan: mijn lang gemiste wondervraag die ik al zò vaak aan anderen stelde: 'Wij houden niet van 'nee', alles kan, dus als ik vraag wat je het allerliefste wilt, wat is dat dan?’ Ik ben sprakeloos; overvallen door een ruimte die de hele winter verloren leek. Opeens durf ik weer vooruit te kijken, te vertrouwen op mijn toekomst!
'Het enige wat niet kan, is een gouden olifant', zegt de man grappend. 'Nee, joh', zeg ik. 'Je kunt toch naar de kringloop? Olifantje kopen? Goudverf erop. En glitters! Klaar is Kees.' ' Hé, dat is mijn werk. Je hebt gelijk! Zie je, je kunt het wel!’ En hij heeft gelijk.
Ik kan het wel. Genoeg dromen om realiteit van te maken!
Precies zoals ik als student Docent Theater klasgenoten, spelers en leerlingen probeerde te raken met de juiste opmerking op het juiste moment, ervaar ik nu zelf de kracht van perfect getimede woorden. Diezelfde houding van blijven zoeken naar mogelijkheden blijkt -juist nu- prima toepasbaar op mijzelf. Zo blijkt maar weer dat er altijd meer oplossingen dan problemen zijn. Je moet ze alleen durven zien en vooral dùrven uitspreken! Wat ik nodig heb, is positieve aanmoediging. Want hoe beperkend de grenzen van mijn lijf soms ook voelen:
mijn vermogen om te dromen pakt niemand me meer af!