Het is de één na laatste dag van mijn één na laatste revalidatieweek. Na negentwintig intensieve therapiedagen vieren mijn huiskamergenoten vanavond hun ontslag. Voor de gelegenheid blijf ik wat langer op. Ik merk dat de mensen rondom 'onze' eettafel belangrijk voor me zijn geworden. Samen lachen, huilen, praten, trainen, groeien, neerstorten, opstaan en bovenal vieren hoe heftig mooi het leven is, schept een band.
Met het vallen van de donkere onweersavond komt de filosoof in één van de mannen naar boven. ‘Na àl onze inzet’, zo stelt hij, ‘verdient niemand het winnen van de loterij deze maand meer dan wij’. ‘
Wat zou je willen doen, met dat miljoen?’, vraag ik.
De vrouw in ons gezelschap -onmiskenbaar Twents- wenst een goed leven voor haar man en (klein)kinderen; als zij gelukkig zijn, is zij het ook. Haar nieuwe huis verdient eveneens aandacht. ’En op luxe vakantie misschien?’ De tweede man komt op hetzelfde uit: een fijn thuis met lieve mensen dichtbij, dat is geluk. Daar verandert een jackpot eigenlijk niets aan. Zo moet zelfs de filosoof toegeven.
'En jij, wat zou jij doen?’ , vragen ze. Ik denk na.
’Het grootste deel weggeven aan mensen die het echt goed kunnen gebruiken...’, zeg ik weifelend. Om daar al snel aan toe te voegen: ‘O, wacht, financiële onafhankelijkheid, dat zou natuurijk fantastisch zijn! En ik wil verhuizen naar een lichtere plek. Mijn lieve vrienden extra verwennen... Wie weet óóit weer relevante kunstprojecten oppakken?’
‘En dat boek van jou', voegt de vrouw kordaat toe, ‘dat moet er ook komen.’ Waarmee ze doelt op de running gag dat mijn schrijfdrift toch ooit tot een vuistdik boek moet leiden.
Aan deze zomeravond in 2018 denk ik nog vaak terug. Zaten we dan: vier chronische pijnpatiënten, met borrelhapjes onder een oranje TL buis. We kwamen binnen vol vechtlust voor een beter lichaam; we vertrokken vol dromen over een beter leven.
'Verandering ontstaat wanneer je niet anders kunt of wanneer je niet anders wìlt', hoor ik vaak zeggen. Op die fiets is chronische ziek-zijn een zege. Weinig motiveert immers meer dan pijn. Met een lichaam dat de consequenties van je keuzes direct voelbaar maakt, kun je niet anders dan in beweging blijven.
NEE, zoals het gaat, gaat het niet. JA, ik wil veranderen. HELL YEAH, ik neem de regie!
Wat wil ik? Wat kan ik (nog)? Wat heb ik al bereikt? En hoe kom ik van hier naar mijn zelfgetekende stip op de horizon?
Mijn zoektocht naar acceptatie, verbondenheid en (zelf)ontplooiing is niet anders dan die van ‘gezonde’ mensen. Net als ieder ander creëer ik mijn eigen mogelijkheden, op mijn eigen tempo, op basis van mijn eigen talenten. Ook ik manoeuvreer tussen hoge verwachtingen, grote dromen en belangrijke beslissingen. Ook ik straal van oor tot oor wanneer een langgekoesterde droom werkelijkheid word.
Laatst nog, toen ik bij toeval een oproepje voorbij zag komen voor een documentaire over onzichtbaar chronisch ziek-zijn. Ik melde me aan. Het voelde goed. Niet veel later hing ik met de maakster aan de lijn. Dat ze zich in mijn verhaal herkent, mijn schrijfstijl als open en expressief typeert en mijn bijdrage aan haar docu van waarde kan zijn.
Dag taboesfeer, hallo bewustwording en erkenning!
De dagen na ons gesprek voelde ik me ontzettend krachtig: ik doe ertoe, mijn verhaal kàn iets bijdragen en bovendien: de toekomst ligt open.
Ik ben er klaar voor!