‘Als je streeft naar Mars en komt tot de Maan,
ben je altijd verder dan wanneer je stil was blijven staan.’
- Opnieuw een prachtig inzicht uit een podcast die ik afgelopen week luisterde. De Transformatie podcast, aflevering met Elise de Bres, deze keer.
Het mooie aan aandachtig luisteren naar verhalen over persoonlijke groei vind ik dat het me (vrij)blijvend nieuwe inzichten oplevert. Misschien niet direct bewust, maar altijd na verloop van tijd. Vaak op het moment dat ik het zelf het minst verwacht.
Opeens duiken flarden van gesprekken op. Mooie zinnen, metaforen of allang vergeten anekdotes die als puzzelstukjes op de chaotische gedachtesnippers in mijn hoofd passen. ‘Even een boodschap vanuit je onderbewuste: weet je nog die keer dat je hoorde over (...)? Juist, die situatie maak jij nu door!'
Tussen de regels -of eigenlijk geluidsgolven- door, krijg ik van alles mee over mensen, ons gedrag en de gebruiken die daarbij horen. Kortweg, over het leven.
Die verdieping werkt overigens niet alleen in mijn eigen voordeel. Ook situaties waar vrienden over vertellen, voelen ineens een stuk inzichtelijker. Oprecht luisteren maakt dat ik me meer open kan opstellen ‘Ik hoorde ooit iemand vertellen die (…) Herkenbaar, hè? Misschien kun je (…) of anders omarmen dat je niet de enige bent.’
Want dat blijkt de crux: omarmen dat je niet de enige bent. Rouw, verdriet, angst, woede, frustratie, uitgestelde dromen, doemdenken, onzekerheid; het bestaat allemaal al ééuwen- niets nieuw onder de zon.
Die levensvisie geeft me hoop. Vertrouwen dat ik, jij, iedereen op een dag rustig voor zich uit tuurt en plotseling -al mijmerend- beseft dat HET ONBEVATTELIJK GROTE PROBLEEM van toen vandaag de dag niets meer is dan een herinnering. Een aandenken aan een moeilijke tijd waarvan je geleerd hebt. Los van of die periode nu een paar jaar of een paar minuten besloeg. Het doet er niet meer toe. Problemen komen en gaan. Net als de zee. Dat is prima. Alles is te boven te komen. Als je durft, tenminste.
Het belangrijkste wat ik leerde over moed is dat het geen eigenschap van lefkikkers is. Dapper ben je als je je emoties toelaat; je diepste angsten recht durft aan te kijken en erop vertrouwt dat je die confrontatie -echt!- vanzelf te boven komt.
Gevoelens die we bestempelen als negatief, kun je maar beter doorvoelen. Onderzoeken wat ze te vertellen hebben. Dan blijken ze vaak helemaal niet zo eng. Gewoon een tegenslag, met zijn eigen levenslessen. Juist in het diepste dal is onmetelijk veel ruimte voor licht. Denk maar aan een grijze najaarslucht, een dicht donker wolkendek. En dan, opeens -vanuit het niets- een wolkengaatje waar de zon spontaan doorheen piept. ‘Hè, hoe is het mogelijk? Waar komen die warme stralen nu vandaan?’
Het geheim? Hoop is er altijd! Net zoals acceptatie, dankbaarheid, vertrouwen, vrolijkheid, tevredenheid, actiebereidheid, positiviteit en het geloof in jezelf; het bestaat continu. Soms lijkt het verscholen, maar verdwenen is het nooit.
Zo probeer ik mijn brein te vullen met positieve gedachtes. Te bedenken dat -wanneer ik me goed voel- het gros van DE GROTE PROBLEMEN DES LEVENS een stuk minder hoofdletters nodig hebben dan ik ze op een ‘Aarrrghhh!-moment’ zou willen geven.
Positieve gedachtes laten me ervaren wie ik ècht ben, vanbinnen. Of ik de emoties die daarbij horen nu voel of er slechts aan terugdenk; helder geformuleerde hersenspinsels over moed en hoop geven mij altijd kracht. ‘Hup, je kunt het, gewoon gaan!’
Dus om terug te komen op dat citaat waarmee ik begon:
Met mijn voeten op Aarde en mijn blik gericht op de Zon, stijg ik boven mezelf uit en maakt het niet uit waar ik terechtkom. Mijn dromen op de einder en hier, in de zon, vol optimisme genieten van de weg ernaartoe.
Dat is die ruimtereis zeker waard! ♡