rouwdagboek: Ik Rouw Van Jou

Op een dag, toen alles pijn deed, besefte ik dat mijn leven niet eindeloos duurt. Hoewel mijn lichaam pas 23 lentes jong is, voelt het vaak genoeg alsof het geen kracht heeft oud te worden. Die gedachte maakte me verdrietig. Ik wil leven!

Ik stond stil bij wie en wat ik zou achterlaten. Au. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat -wanneer mijn leven klaar is- de rouw voor anderen begint. Dat besef deed misschien nog wel meer pijn. Ik wil een bron van positiviteit zijn; niet één van verdriet. 

 

Om mezelf op te vrolijken sloeg ik aan het fantaseren: wat zou iemand die net een dierbare heeft verloren kunnen helpen? De ene na de andere opdracht schudde ik uit mijn mouw. Mindfulness, mediteren, creativiteit, herinneringen ophalen, lief zijn voor jezelf; alles wat je nodig hebt om op een constructieve manier om te gaan met rouw en de emoties die daarbij komen kijken, kwamen voorbij.

 

De groeiende stapel opdrachten leidde er al snel toe dat ik mijn verdriet omzette in iets positiefs; een rouwdagboek. Voor zover ik weet iets wat nog niet bestaat.

 

Ooit hoop ik de energie te vinden hier verder aan te werken met een rouwtherapeute, illustrator en uitgever. Zou het niet prachtig zijn wanneer mijn angst uiteindelijk een bijdrage kan leveren aan de rouwverwerking van anderen?