revalidatiedagboek: Revalideren kun je leren

Voor mijn revalidatietraject: 

 

Sta je dan. Op de tweeëntwintigste. In de bloei van je leven. 

 

Met een lichaam vol pijn, steeds verder verspreid. 
Met een leven vol vermoeidheid, steeds heviger van kracht. 
Met een mindset van:

'Ik ben een doorzetter. Tanden op elkaar en niet zeuren. Immers, ‘rust roest’ en ‘pijn hoort bij het leven’. Doorgaan, doorgaan, doorgaan. Toegeven aan de pijn, de vermoeidheid, het krachtverlies = opgeven = voor mietjes. Ben ik een mietje? NEE!' 

 

Zo vocht ik me door de dagen. Angstig voor het verlies van conditie. Angstig voor toename van pijn en vermoeidheid. Angstig voor de toekomst: wat zou die brengen? Het verleden: wat had ik verkeerd gedaan? Het heden: Want o, als ik in een moment van zwakte toegeef aan mijn gevoel, als ik mijn lichamelijke klachten niet de baas blijf, dan… dan… is mijn leven voorbij!

 

Toch?

***

 

Na mijn revalidatietraject:

 

'Weet u, soms blijken doelen die je je aan het begin van een nieuw traject stelt op den duur te bekrompen.  Het Roessingh bood me geen 'oplossingen' in de vorm van minder pijn, meer energie en een uitbreiding van activiteiten. Sterker nog, mijn revalidatietraject heeft me conditioneel juist verzwakt. 
Hoewel ik dit voor het traject niet had kunnen zeggen, juich ik nu overtuigd dat dat het beste is wat me kon overkomen. Mijn behandelaars hebben me perspectief gegeven; hoop, (zelf)liefde, acceptatie, verbondenheid en rust. Ik ben een mooier mens geworden dat met veel meer veerkracht in haar leven staat. Niet omdat tegenslagen van de baan zijn, maar omdat ik ze dagelijks in de ogen durf te kijken. Ik leerde dat voelen niet eng is. Nu ik op mezelf kan bouwen en vertrouwen, kan ik mijn beperkte lichaam aan. Samen staan wij sterker dan ik me voor het Roessingh ooit gevoeld heb. BEDANKT VOOR ALLES!'

revalidatiedagboek als naslagwerk